Iedere dag een stukje gelukkiger met jezelf…
Soms voelt het leven als een onophoudelijke storm – een draaikolk van stress, relaties die wringen, een lichaam dat niet wil meewerken, en die ene stem in je hoofd die fluistert: “Je bent niet goed genoeg.” Ik ken die stem maar al te goed. Jarenlang hield hij me in zijn greep, tot ik op een dag een ander geluid hoorde: een zachte, hoopvolle stem, de woorden van Louise Hay. Haar boek “Je kunt je leven helen” plantte een zaadje in mijn denken. Haar boodschap van zelfliefde en de kracht van positieve affirmaties bracht een onmiskenbare verschuiving teweeg.
Het was alsof ik ontdekte dat er een andere manier van leven mogelijk was. Wat als heling niet begint met het veranderen van alles buiten jezelf, maar met het helen van wat al in jou leeft? Wat als het gaat om het omarmen van wie je al bent, in plaats van te proberen iemand anders te worden?
Een zoektocht naar heling
Dat inzicht markeerde het begin van een zoektocht. Want hoe verander je overtuigingen die je jarenlang hebt gevoed? Hoe breek je los van die kritische stem die steeds zegt: “Je bent niet goed genoeg?” De sleutel ligt in zelfliefde: het leren van zachtheid voor jezelf, het geven van ruimte om imperfect te zijn, en het erkennen van je eigen waarde, ongeacht wat je hebt gedaan of niet hebt gedaan.
Helen begint met stilstaan
We denken vaak dat heling actie vereist: oplossingen zoeken, problemen aanpakken, jezelf opnieuw uitvinden. Maar wat ik leerde, is dat heling begint met stilstaan. Stil worden. Vertragen. Durven voelen. Het klinkt eenvoudig, maar het vraagt moed om werkelijk stil te staan bij wat er in je leeft. Het vraagt om zelfliefde, om jezelf de ruimte te geven om te voelen, zelfs de moeilijke dingen, zonder jezelf daarvoor te veroordelen.
In die stilte komen vaak eerst de ongemakkelijke dingen naar boven: oude pijn, kritische gedachten, onrust. Maar juist daar, in die wirwar van gevoelens, ligt het begin van heling. Want als je durft te blijven en te luisteren, ontdek je iets wezenlijks – dat je erdoorheen kunt ademen, dat het niet het einde is, maar een nieuw begin.
Wat zeg je tegen jezelf?
In die momenten van stilte begon ik te luisteren naar wat ik dag in, dag uit tegen mezelf zei. En eerlijk? Het was schokkend. Hoe vaak vertel je jezelf dat je niet genoeg doet? Hoe vaak verwen je jezelf met de gedachte dat je harder moet werken, altijd meer moet zijn?
Louise Hay liet me zien hoe krachtig woorden zijn. De gedachten die je voedt, worden de wortels van je overtuigingen – en uiteindelijk van je leven. Met eenvoudige affirmaties, zoals “Ik ben goed zoals ik ben,” begon ik de stemmen in mijn hoofd te veranderen. Het voelde vreemd en onecht in het begin, bijna kinderlijk. Maar langzaam vonden die nieuwe woorden hun weg naar mijn hart, en vervingen ze de oude verhalen door iets zachters, iets liefdevollers.
De kracht van loslaten
Heling gaat niet alleen over het verwelkomen van het nieuwe, maar ook over het loslaten van het oude. Voor mij betekende dat vergeven – niet alleen anderen, maar vooral mezelf. Het is verbazingwekkend hoe we ons soms vastklampen aan pijn uit het verleden, alsof we bang zijn dat we zonder die ballast niet weten wie we zijn.
Vergeven is niet hetzelfde als goedkeuren. Het is geen magische oplossing, maar een keuze om de last niet langer met je mee te dragen. Het is een proces dat je ruimte geeft om te helen. Elke keer wanneer je iets loslaat, ontstaat er ruimte – ruimte voor adem, ruimte voor nieuwe mogelijkheden, ruimte voor iets lichter, iets vreugdevoller.
Een ander soort tijd
Misschien is dit wel de grootste les die ik leerde: heling vraagt tijd. Maar niet de gehaaste tijd van vergaderingen, deadlines en een leven dat altijd in de wachtstand lijkt te staan. Het vraagt om een andere tijd. Een tijd waarin je even kunt zijn, adem kunt halen, en waarin groei zich langzaam en organisch kan ontvouwen, zonder druk van buitenaf.
We zijn zo gewend om alles snel te willen fixen, om altijd bezig te zijn, om onszelf keer op keer op de proef te stellen. Maar wat als heling niet iets is dat je ‘doet’, maar iets dat je toelaat? Iets dat zich langzaam ontvouwt, wanneer je jezelf toestaat niet altijd te ‘moeten’.
Het is bijna een uitnodiging om je tempo te vertragen, om jezelf niet langer te veroordelen om wat je niet hebt gedaan, maar te verwelkomen wat er al is. Dus als je merkt dat je even niets doet, of dat je even niet verder komt, geef jezelf dan de ruimte om dat te omarmen. Die stilte is geen lege tijd, maar een tijd van groeien, voelen, en ontdekken.
Samen helen, ook op afstand
Soms kun je jezelf verliezen in gedachten of worstelingen, totdat iemand je uitnodigt om te delen. In die kwetsbare momenten – door een blik, een woord of een hand op je schouder – voel je dat je niet alleen bent. Het delen van ervaringen en het voelen van steun in een gemeenschap kan kracht geven, vooral wanneer je het moeilijk hebt. Heling is vaak een persoonlijke reis, maar dat betekent niet dat je deze alleen hoeft te maken.
Heling wordt vaak lichter wanneer we het samen bewandelen. De kracht van verbinding ligt in het samen zijn, het luisteren naar elkaars verhalen, en het delen van kwetsbaarheid. Zo kunnen we elkaar steunen wanneer het leven zwaar aanvoelt.
Wat je ook doet, onthoud dat heling een proces is – een reis, geen eindbestemming. Het hoeft niet perfect te zijn, en het hoeft niet snel. Soms is één kleine stap al genoeg. Iedere dag een stukje gelukkiger met jezelf!